CRACOW GOLDEN QUINTET
Cracow Golden Quintet tworzą soliści, członkowie orkiestr symfonicznych i rozmaitych grup kameralnych:
Natalia Jarząbek - flet
Damian Świst - obój
Tomasz Sowa - klarnet
Małgorzata Wygoda - fagot
Konrad Gołda - waltornia
Zespół doceniano zarówno w kraju, jak i na arenie międzynarodowej, czego potwierdzeniem jest szereg nagród m.in:
- Międzynarodowy Konkurs Muzyki Polskiej im. Stanisława Moniuszki w Rzeszowie (2019) - II Nagroda
- Rome International Chamber Music Competition w ramach Rome Chamber Music Festival (2016) - I Nagroda
- Madrid Music International Music Competition (2016) - I Nagroda
- International Music Competition w Londynie (2015) - I Nagroda
- Międzynarodowy Konkurs Zespołów Kameralnych w Jaworze (2015) - I Nagroda
- International Competiton "Davorin Jenko" w Belgradzie (2015) - I Nagroda
Cracow Golden Quintet zapraszano wielokrotnie na międzynarodowe festiwale muzyczne, takie jak: Alexander Arutiunian International Wind Festival w Armenii, Crusell Music Festival w Finlandii, ISA FESTIVAL w Austrii, Międzynarodowy Festiwal „Młodzi Artyści
w Krakowie”, Międzynarodowy Przemyski Festiwal „Salezjańskie Lato” — a także do prestiżowych sal koncertowych: Accademia di Santa Cecilia w Rzymie, Europejskie Centrum Muzyki Krzysztofa Pendereckiego w Lusławicach, Filharmonia Narodowa, Filharmonia Krakowska im. Karola Szymanowskiego, Filharmonia Podkarpacka im. Artura Malawskiego w Rzeszowie, Zamek Królewski na Wawelu.
Zespół współpracuje z wytwórnią DUX, a także z austriackim ORF. W 2020 roku, nakładem wydawnictwa DUX, ukazała się debiutancka płyta zespołu z muzyką polską która została nominowana do nagród fonograficznych FRYDERYKI 2021 w kategorii Album Roku Muzyka Kameralna.
“Cracow Golden Quintet to spektakularna grupa profesjonalnych muzyków-wirtuozów, którzy stworzyli magicznie intymną więź muzycznego zrozumienia”
Fragment recenzji Michele Morana, Międzynarodowy Konkurs Muzyczny im. Stanisława Moniuszki w Rzeszowie, wrzesień 2019 r.
KAMERALISTYKA DĘTA XX WIEKU W POLSCE
Tadeusz Szeligowski - Kwintet na instrumenty dęte
Kwintet powstał w 1953 roku. Pogodny, zdradzający wielką radość komponowania, napisany z dużym wyczuciem możliwości każdego instrumentu ujmuje już od pierwszych taktów. Zaraża optymizmem
i imponuje lekkością brzmienia (w szczególności część trzecia - Allegro scherzando). Można domniemać, iż założeniem Szeligowskiego była błyskawiczna komunikacja ze słuchaczem. Stąd bezpretensjonalne, piękne tematy, ciekawa, oscylująca wokół tonalności i przejrzysta faktura.
Tadeusz Paciorkiewicz – Kwintet na flet, obój, klarnet, fagot i waltornię
Utwór powstał w 1951 roku. Jest to dzieło w którym na równych prawach do głosu dochodzą elementy czysto klasycznej formy, jak i epizody wskazujące na zainteresowanie Paciorkiewicza techniką ewolucyjną. Najwięcej jej przejawów można zaobserwować w pierwszej części dzieła, której struktura bazuje na wyrazowych mikro gradacjach, finalnie tworząc pomysłową, sonorystyczną mozaikę. Mimo wyraźnych zmian agogicznych, wrażenie kontrastu dla słuchacza może być wręcz niezauważalne. W części drugiej dominują brzmienia dysonujące oraz wiążący się z nimi smutek i rezygnacja. Również w tym ogniwie kompozytor wyraźnie nawiązuje do ewolucjonizmu. Dopiero w finałowym Allegro scherzando (e molto rustico) budowa formalna diametralnie się zmienia, na co znaczący wpływ mają wprowadzone przez Paciorkiewicza liczne motywy ludyczne i rustykalne.
Józef Świder – Mini-Quintetto na flet, obój, klarnet, fagot i róg
Na formalny obraz Mini- Quintetto na flet, obój, klarnet, fagot i waltonię Józefa Świdra składa się szereg autonomicznych ogniw które bez problemu można uznać za cykl kameralnych miniatur. Kwintet otwiera część o charakterze Introdukcji. Józef Świder niemal wyłącznie posługuje się językiem systemu dur-moll, rezygnując z brzmień dysonujących i sonorystycznych eksperymentów. Część druga, trzecia i czwarta tworzą wewnętrzny mini cykl oparty na zbliżonych regułach wyrazowych. W każdym z ustępów dominuje nastrój sentymentalny, chwilowo zachwiany wyłącznie w fugowanych odcinkach części trzeciej. W ostatnich trzech częściach pokrewieństwo estetyczne, zachodzące między każdym epizodem z osobna, jest równie silne, przy czym, w tym przypadku, kulminację tego cyklu stanowi majestatyczny Polonez. Nie jest on ani muzyczną aluzją, ani miniaturą inspirowaną polskim folklorem. Mamy tu do czynienia z pełnoprawną stylizacją mogącą z powodzeniem wejść na stałe w skład polonezowego repertuaru koncertowego.
Grażyna Bacewicz – Kwintet na instrumenty dęte
Utwór został skomponowany w 1932 roku. Jest to jedno z pierwszych dojrzałych dzieł, w których język muzyczny kompozytorki uznać można za w pełni ukształtowany. Mimo budowy sugerującej inspiracje neoklasycyzmem, dzieło posiada szereg indywidualnych znamion świadczących o jego wyjątkowości. Część pierwsza oparta jest na zróżnicowanych fakturalnie, motorycznych odcinkach melodyczno – rytmicznych, w których partia każdego z instrumentów prowadzi autonomiczną opowieść. Część druga przywodzi na myśl stylizację złożonej arii, pełną rozbudowanych instrumentalnych dialogów i długich wstawek solowych imitujących kunsztowne wokalizy. W kolejnych dwóch częściach na pierwszy plan wyraźnie wysuwa się pierwiastek ludowy. Widać tu mocno, że kompozytorka z jednej strony zadbała o formalny porządek, z drugiej zaś pozwoliła sobie na sporo artykulacyjnej swobody, wyrażonej poprzez epizody o typowo ludowym charakterze.
